Tęczyńscy
DOROTA.
Nigdy.
OTTO.
(do Żegoty).
SÅ‚yszysz ?
ŻEGOTA.
Szczebiotanie ptasze, każcie przygotować wszystko do ślubu i zostawcie mnie z nią.
OTTO.
(wychodzÄ…c.
)
Możeby lepiej łagodnością.
ŻEGOTA.
Bądź spokojny — dam jej radę.
Scena szósta
ŻEGOTA — DOROTA.
ŻEGOTA
(powolnie.
)
Tak więc, powiedzieliście, że nie będziecie żoną Ottona
DOROTA.
Nigdy.
ŻEGOTA.
Rozmyślcie się, abyście nie odwoływali raz wyrzeczonego słowa;
DOROTA
(dumnie).
Ja?
ŻEGOTA
Wy — to wiem że dziś, nim słońce zajdzie, będziecie żoną Ottona.
DOROTA.
Powiedzcież mi, jak mnie do tego zmusicie?
— Możecie mnie powlec do Ołtarza, choćby żelazem skuć nasze ręce, ale wymódz przysięgę....
ŻEGOTA.
Ty jÄ… sama dobrowolnie wyrzeczesz.
DOROTA.
Chyba na miejscu Ottona, postawisz Nawoja.
ŻEGOTA.
(zbliżając się).
Nie — ale postawię przed tobą Nawoja, okutego w łańcuchy, jak przystało na zdrajcę, na zwodziciela; pokażę ci go w rękach kata ze stryczkiem na szyi, a ty pójdziesz do
OÅ‚tarza dobrowolnie.
DOROTA.
(żywo)
To być nie może, jam go wolnym widziała przed chwilą — On —
(Bieży do okna, potem obłąkana leci do Żegoty).
Mów, gdzież go pochwycił, coż z nim zrobił, mów — Na Boga! O! to okropnie, to bezcześnie, to podle — Ty chcesz karać zdrajcę, gdy i sam.
ŻEGOTA
(żywo).
Powściągnij swój język niewiasto, bo i kobiecie obelgi nie daruję — milcz — Zdrajcę pochwycił i ukarzę go śmiercią, jak zdrajcę, co się podkradł w zaufanie i uwiódł co
był powinien strzedz.
DOROTA.
Tyś z kamienia człowieku!
ŻEGOTA.
Ze słali — kobieto — rozkruszysz, ale mnie nie ugniesz — jak topór Tęczyńskich.
DOROTA
(obłąkana biega po sali. )
To być nie może! Tyś skłamał, pokaż mi go! To fałsz.
ŻEGOTA.
<<Poprzednia 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36 | 37 | 38 | 39 | 40 | 41 | 42 | 43 | 44 | 45 | 46 | 47 | 48 | 49 | 50 | 51 | 52 | 53 | 54 | 55 | 56 | 57 | 58 | 59 | 60 | 61 | 62 | 63 | 64 | 65 | 66 | 67 | 68 Nastepna>>
